Één voor één vertrekken we naar de verste hoeken van de aarde om onszelf te vinden. Waarom moeten we zover weg en hebben we maanden of jaren (vaak in het Oosten) nodig om dichtbij onszelf te kunnen komen?

Toen ik in 2013 voor de eerste keer een reis maakte naar Azië, Nepal om precies te zijn, ging er een wereld voor me open. De zandwegen, ongeordendheid, loslopende kippen, koeien, katten en honden, de geur van stof in de lucht, de mensen op blote voeten, in de soepelste houdingen zittend op de grond, vrouwen hun haar wassend in de rivier. De herrie, toeters, mobiele eetkraampjes langs de straat en de wind die deze geuren ver met zich meeneemt. De stille tempels en wilde natuur. Mijn hart ging sneller kloppen, ik baande me in een oase van rust, ik voelde me thuis en verbonden met het leven. Verbonden met mezelf. Meer dan ooit.

Het was dan ook daar, waar ik me gelukkiger en meer thuis voelde dan in mijn gezellige appartement op 3 hoog met tv, twee binnenkatten en leaseauto met ontspannende stoelmassage en stoelverwarming voor de deur. Veiliger en doordrenkt met een onverklaarbare kalmte. Zelfs toen we na een wildernisexcursie bij het aanbreken van de nacht, in een kano stapte die gemaakt was van een uitgehakte boomstam. Om de rivier gevuld met krokodillen schuin over te steken, meegetrokken door de sterke stroming. Terwijl de flitsen van het onweer de hemel verlichtten. Het gevoel van rust en geluk werd er geen greintje minder van. In tegendeel.

Anderen vinden zichzelf, of het geluk, door hun lot in de handen van een Guru te leggen. Waar ik zelf mijn ernstige twijfels en grote vraagtekens bij zet, maar hey, ieder zijn ding. Soms halen we de raarste taferelen uit. Soms doen we cursus na cursus en workshop na workshop om onszelf te vinden. Totdat we beseffen dat we alleen onszelf kunnen vinden als we de tijd nemen om te luisteren. Om te zitten. Om niks te doen. Te luisteren naar het geluid van binnen in plaats van dat van buiten. En ja… dit is nou eenmaal makkelijker als we een maand in een Ashram in India zitten of een 10-daagse stiltemeditatie doen zonder toegang tot telefoon of internet. Snel en effectief. Daar houden we immers van.

Alleen dan komen we terug, in het dagelijks leven, waar het weer andere koek is. De rust en stilte is verdwenen. Van buiten en ook al snel van binnen. Die bel die om 4uur ‘s ochtends luidde om op te staan + de sociale controle werkte veel beter dan het telefoonalarm met onbeperkte snooze-opties. Dat om 7 uur nog wel een keer afgaat. Dus dan volgen we weer een cursus. En boeken we snel weer een vakantie naar een ver oord waar we lekker tot onszelf kunnen komen.

Wat ik uiteindelijk wil zeggen is dat we misschien wat minder moeten doen. Wat meer stil mogen zijn. En eens luisteren naar wat wij willen. Vanuit onze tenen. Een dagelijkse 5 minuten om te bezinnen. Een woord dat bijna antiek lijkt en wel weer eens afgestoft mag worden. Net als die mooiste dromen en verlangens.